Nu is alles ineens heel snel gegaan!
Oh mijn lieve, geliefde Blue! Afscheid van jou te moeten nemen, maakt me dieptreurig.
Je hebt me nu meer dan 11 jaar begeleidt. Wat zou ik je missen!
Je mooie blauwe ogen hebben me je naam laten geven. Blue! Ik je naam verdubbeld. BlueBlue hete je vak als ik je riep. En soms hete je ook Bluele of Baby!
Je kende geen afstand, niet van bezoek, zeker niet van mij en vooral als het ging om eten, vreten. Jürgen had je verwend. Hij hield ervan je een hapje aan tafel te geven. Mijn protesten lieten Jürgen alleen maar lachen. Ik kon je aan tafel op afstand houden, alleen met koken hielt je me in de gaten. Je wist dat soms een brokje naar beneden viel.
Maar ja, ik had je ook erg verwend. Ik kon gewoon niet anders. Deze ongelooflijk mooie ogen…
Niet met mij in bed te liggen, was niet je ding of tenminste op de vloer naast mijn bed. Alleen iets meer dan 1 jaar geleden kon je me niet meer naar de slaapkamer achtervolgen. Mijn slaapkamer was op de eerste verdieping en je was altijd in galop de trap naar boven gekomen, maar blijkbaar had de artrose in je heup dat niet meer toe gelaten. Ging ik naar bed, stond je beneden aan de trap en riep naar me. Niet aan slaap te denken met die jankende hond beneden. Ik sliep dus een tijdje op een luchtbed in mij atelier tot ik mijn slaapkamer naar beneden en mijn atelier naar boven heb verhuisd.
Buiten was je geen makkelijke begeleider. Je jaloezie heeft, af van Pepper, nooit andere honden toegelaten. Je had een bijzondere hekel aan kleine hondjes. Zelf de politie was er om jou een keer bij me. Dan mocht ik je buiten niet meer los laten lopen.
Van mensen hield je, je was vriendelijk met iedereen, mits ze wilden mij omhelzen. Zelf dierenartsen waren je vrienden, mits ze wilden je zeer doen. Gelukkig was er weinig wat je zeer kon doen, als je maar iets lekkers kreeg.
En wat was je sterk en snel.
Zwemmen en water waren niet je ding, maar ik zou nooit vergeten hoe je ervan hielt je bek en je hele neus het water in te duiken, om je af te koelen en om je bek achteraf aan me weer af te vegen. Liefst wilde je niet naar buiten, als het hard aan het regenen was. Maar ja, je moest maar en Pepper en ik, later helaas alleen maar ik, konden je over halen.
Lieve vriend, je zou bij me blijven. Dank je voor je vriendschap!
Reactie schrijven