Deze uitspraak van een vriend komt de afgelopen 3 weken bijna dagelijks bij me terug. Als een echo breidt het zich in mij uit. Keer op keer herhalen, herhalend...
Deze uitspraak was een reactie op het feit dat ik had gezegd dat ik me in het atelier in de stad niet meer thuis voelde en dat ik erover dacht om er niet meer heen te gaan.
Heb ik niets anders? Is dat zo? Wat “armmoedig” als het zo is, toch? Maar voelt het voor me zo? Voelt het armmoedig voor me?
Ja, het klopt. Ik heb niet veel afspraken, heb geen baan, ben veel alleen, soms ook eenzaam. Gedreven ben ik aan het schilderen. Ik heb een groot verlangen ernaar gezien te worden en net zo groot, als niet groter is mijn verlangen naar verbinding. Eerlijke en diepe verbinding tot een ander, anderen. Daar ben ik dan ook nog erg kieskeurig en koppig in. Misschien kun je beter zeggen dat ik me niet langer wil conformeren. Ik denk dat ik het grootste deel van mijn leven (te) conformistisch heb geleefd.
Niet lang geleden was ik gevraagd of ik tussen meer mensen zou willen leven, wonen, of ik meer mensen om me heen wilde hebben. Nee, zeker niet. Ik ben niet bang voor mensen, een ander, ik kan me openstellen, maar er zijn er heel weinig die echt tot me doordringen, die ik diep in mijn ziel wil laten kijken. Zo is het waarschijnlijk voor velen.
Heel graag zou ik me ergens thuis, erbij behorend voelen, maar... Soms denk ik, ik weet niet hoe dat is, hoe dat kan. Misschien heb ik dit gevoel nooit gehad en heb ik het ook nooit gekend. Nooit mogen leren, hoe dat kan. De analist in mij geeft me het idee waarom dit zo is en deze kennis betekent voor mij het verdwijnen van de echo.
Ik ben liever alleen dan alleen tussen velen.
P.s. Lieve vriend, als je dit leest, voel je alsjeblieft niet bezwaard. Integendeel, voor mij weer een stap naar zelfkennis.
Reactie schrijven