… doet me goed. Af en toe zou ik wel graag willen kijken, maar...
Ik had met iemand via Messenger gechat en in begin voelde het goed. Al snel had ik de indruk, dat seks hoofdreden en thema was, over die het mijn gesprekspartner wilde hebben. Hmmm... ik probeerde ook over andere dingen te spreken en naïef als ik ben, bleef ik hopen dat die man ook in mij, mijn persoon geïnteresseerd was. Ik was alleen een beetje teleurgesteld, dat hij niet via Facebook of Instagram meer over mij wilde weten. Ik had zijn accounts ondertussen wel opgezocht, had zelf gemeenschappelijke vrienden ontdekt en vond hem verder best aardig. Tot, ja tot hij een chat zonder redenen af heeft gebroken en mij op antwoord liet wachten. Heb ik al eerder beleeft en verbaasde mij even niet. Het heeft me geïrriteerd. Af en toe keek ik of er een antwoord was geweest en zag, dat hij online was geweest. “Maar ja, druk... werk, vrienden, familie... geen probleem”, dacht ik. Na een hele dag wachten schreef ik of hij dan wel wil antwoorden, en, of toch een kleine vermelding dat hij niet kon, het druk had, voor mij fijn zou geweest zijn. Daarop kreeg ik een weinig vriendelijk antwoord met, wat ik dan wel van hem verwachte, meer? en dat het dan wel beter zou zijn “goede vrienden” te zijn. ??? Ik snapte het niet en vertelde dat het toch alleen maar fatsoenlijk was geweest, als hij mij even door hat verteld dat hij niet kon, gezien dat ik zag dat hij online was geweest. Oh jee, dat had ik blijkbaar niet moeten doen, hij beschuldigde me ervan hem dan ook nog te controleren.
Wat ben ik toch naïef! Wat had ik me toch in mijn hoofd gehaald?
Heeft het met mijn taalgebruik te maken, dat ik vaker niet of verkeerd wordt begrepen?
Dat het dan ook nog alleen aan mij ligt, dat ik verkeerd word begrepen. Altijd en in eerste instantie zoek ik een, de “fout” bij mij. Soms kost het me veel tijd te begrijpen, dat er geen fout is, was, en als er toch een is, was helemaal niet de mijne. Naïviteit, die in een ander altijd alleen maar eerst het beste ziet en wil zien.
Ik voel me kapot en erg eenzaam.
De digitale “inkijk” in een ander leven, de oppervlakkige gesprekken, die men tegenwoordig chats en apps noemt, ze allen maken me eenzamer, laten me confuus en ongelukkig terug. Vak wil ik en zie ik er meer in en achter, als het de bedoeling is. Ik vind fatsoen ook in digitale communicatie belangrijk en mogelijk. Maar ja, wie ben ik! Ook weer mijn schuld, mijn probleem?! Maar moet ik daaraan meedoen? Ik vond het leuk met mensen, vrienden, familie digitaal in contact te zijn, kleine inzichten in hun leven te hebben en dacht zomede minder eenzaam te zijn. Lange tijd was ik aangetrokken tot deze snelle, kleurrijke wereld en ik deed graag mee. Bovendien heeft Corona natuurlijk niet alleen mij, nauwelijks de chance gegeven op andere contacten tot de “wereld”. Toch op een gegeven moment, geleidelijk aan en onopgemerkt was ik bijna overgeleverd aan deze wereld en helaas bleek en is ze voor mij geen weg uit de eenzaamheid. Al die like’s en hartjes bedoelden geen nabijheid, geen verbinding, die ik zo graag wilde hebben. Gedeeltelijk kon ik dan weer een keer accepteren en loslaten. Voelde me goed en geliefd. Dat met het succes van de Biënnale en de fine “echte” contacten tot “echte” mensen. De laatste dagen dan weer, veel alleen, met het verlies van mijn hond en het vooruitzicht op grotere afstand tot mijn beste vriend, mijn liefde, voelde ik me steeds slechter. Ik was wer begonnen als Don Quichote tegen mijzelf, mijn eenzaamheid, mijn aanrollende depressie te vechten. Mensen op Facebook zoeken, opzoeken, chatten, appen en, en... een bezoek van vrienden uit Duitsland, de ondernemingen, die we hebben gedaan, hebben me laten zien, hoe blij, ja gelukkig het mij maakt het “echte” leven op te zoeken.
Weer alleen was het gat in dat ik mee eerder al had gewerkt des te dieper. Tranen, stomme appjes aan mijn beste vriend...niets hielp. Ik was de depressie ingerold. Ook werken kon ik niet.
Wat kan ik doen? Ondertussen was ook woede in me opgestegen. Woede tegen mezelf en vooral tegen deze fakewereld, het digitale monster, wat me opgevreten en uitgeput weer heeft uitgespuwd!
En hier eindigt het nu!
Facebook, Instagram en Messenger gedeactiveerd! Eerst weer begonnen met werken, omdat kon en wilde uit verveling niet meer op FB of Insta. Nu nauwelijks 24 uur later ben ik rustiger geworden, voel me minder gedreven en ik voel de acceptatie van het nu en hier terugkomen. Ik begrijp nu heel goed hoe de naam “digitale detox” kon ontstaan.
Reactie schrijven