Eigenlijk ben ik heel blij, dat ik niet meer 20 ben. Al die keuzes, die je moet en/of kunt maken...Ja zeker, toen ik 20 was geweest, dacht ik ook: “Al die mogelijkheden, wat, oh wat, moet ik doen?” Maar vergeleken met vandaag... Gelukkig hadden we nog geen mobieltelefoon en geen Computers, alleen maar rekenlinialen, typemachines en elektrische rekenmachines op batterijen. Wel hadden we cassetterecorders met de des ent sprekende bandsalades van tijd tot tijd. Ik had geen influenceer kunnen worden, geen IT-specialist of en professionele gamer of...
Maar keuzemogelijkheden had ik meer dan voldoende. Als ik 8 jaar was en onder een Operabezoek met mijn Oma in het Staatstheater Wiesbaden, was ik vast besloten om “daar boven” op toneel, op “de planken die de wereld betekenen”, ooit te gaan staan. Met 13 wilde ik graag dierenarts worden. En omdat mijn ouders vonden dat zangeres toch geen beroep was, wilde ik ook naar de recherche gaan, juf in de kleuterschool worden en, en...
Met 16 was ik dan begonnen met mijn studie tot zangeres aan het conservatorium en ging verder ook nog naar het gymnasium, omdat ik daarmee ook nog naar de universiteit kon gaan, om de “normale” beroep tot docente muziek en geschiedenis kon doen.
Vandaag was ik misschien via Instagram een beroemde zangeres geworden, toch? Maar, ook dat nog?
En dan was ik ook nog een vrouw... en het was toen nog “normaal” als een vrouw voor en man ging kiezen, ging trouwen, om huiswijf en moeder te worden. Een beroep had voor een vrouw nog een ondergeschikte rol. En zo was ik, net mijn eindexamen gymnasium gehaald en 20 geworden, van mijn vriend en eerste man gevraagd: “Of we gaan trouwen, of je kan mij niet begeleiden naar de Verenigde Staten. Ik moet daar naartoe en voor een jaar een training doen!” Hmmm? En alweer een keuze! Nog geen afgesloten beroepsopleiding en toch, 1 jaar U.S., erg verleidelijk! 5 jaar later ging ik kiezen voor een echtscheiding en 6 jaar later stond ik als zangeres en actrice op toneel.
Had ik een verkeerde keuze gemaakt toen ik ging trouwen? Bestaan foute keuzes? Volgens mij niet! Verspilling van tijd erover naar te denken, “wat was er gebeurd als?” Aan elke keuze ga je als mens groeien. Ik denk je groeit zelfs meer door het nemen van de verkeerde beslissingen.
Ik maak ze de keuzes spontaan en zonder angst er spijt van te krijgen. Er zijn altijd meerdere keuzes, die je kunt maken en allen zijn goed!
En vandaag...
Naar zeker wel 14 dagen erover nagedacht te hebben of ik wel of niet geld ervoor uit moet geven, om naar de kapper te gaan, maakte ik afgelopen week de keuze, me een “pony” te laten knippen.
Ook hield me de idee al wat langer bezig, zo was het, de knoop een keer doorgehakt, en snelle en spontane beslissing. Even een telefoontje naar de kapper “...en de afspraak graag nog vandaag...” en ik zat twee uur later bij de kapper en die ging te keer. Snel was een pony gesneden...hmmm... nog niet tevreden. Wat als je bij mijn haren laagjes gaat toepassen? Maar dan wordt het duurder, een heel kapsel, dus eerst even nog wassen en nat snijden... Ach doe maar... en? Van de lengte zeker niets weghalen, toch? Het valt dan natuurlijk wat springeriger en lijkt zomede natuurlijk wat korter, maar minimaal. Keuzes, keuzes! Hmmm...het was nu toch te laat. De eerste plugjes vielen al op de grond. En met de vallende pluggen zag ik de streng gezichtsuitdrukking verdwijnen. Een strengde, die toch niet echt bij me hoorde verdween zo maar. Het voelde als verlichting, gemak en vrijheid natuurlijk voor me en diep in mezelf. Wat kunnen “kleine” dingen en snelle en spontane keuzes toch opvrolijken.
En de moraal van het verhaal: Durf keuzes te maken! Snel, spontaan, wel overwogen, langzaam, maak keuzes... er zijn geen verkeerde!
Reactie schrijven