“Neem me gewoon maar in de arm!”, schreeuwen ziel en hart van me, “Geef me dan een knuffel, omdat je om me geeft, omdat je mij wilt voelen, zodat ik jou kan voelen!”
Gemis, ik voel de tranen en laat ze lopen.
Diep in me kan ik voelen hoe ze groeit de eenzaamheid.
Het is koud buiten en ook mijn ziel rilt van de kou.
De zon komt op en weet de koude lucht te verdrijven. Schitterende en heldere lentelucht om me hen. Ze weet me aan te raken. Laat me door ademen en droogt mijn tranen op. En toch...
De lentelucht kan ze niet vervangen, de warme hand, die me begroet en streelt, de armen om me hen voor de knuffel, het hoofd tegen de schouders of de borst, die me adem en hartslag laat horen...
Diep in me, in mijn ziel blijft het koud.
Op Duits tv loopt een bericht erover, dat datingsite’ s om Corona een boom ondergaan. De singles zijn eenzaam, door de “lockdown” eenzamer dan uit. De vraag naar “verbinding” is lijkt groot te zijn. Het verlangen groeit. De eenzaamheid is voelbaarder geworden en wil worden doorbroken. Reizen, gemeenschappelijk sporten en of uitgaan zijn niet mogelijk. En ja, ik voel het zelf en begrijp het heel goed, dat het single leven tegenwoordig heel eenzaam is. Volgens het bericht zijn maar weinigen van de “daters” bereid een afspraak aan te gaan. De kijk op alles wat niet mogelijk is, lijkt volgens mij die te zijn die heerst. Angst? Verlamd ze fantasie en creativiteit? Op digitale vlak zo te zien niet, maar blijkbaar wel, als het erom gaat een ander te ontmoeten, te daten.
Mij lijkt een afspraak voor een wandeling, een gesprek in de stad, in het park met een “koffie to go” op 1,5 m afstand toch mogelijk te kunnen? Of ook bellen, chatten, videochatten...?
Het is zoals het altijd is op de datingsite. Er is alleen een heel goed excuus erbij gekomen, geen afspraak te maken.
Laatste donderdag moest ik kleine boodschappen doen. Het was ook markt. Wat een drukte... Ik heb enkele mensen met een mondkapje gezien, maar al in al had ik niet het gevoel, dat de mensen angstig waren. Ontwijken om afstand te kunnen houden, was weinig aan de order, maar ook nauwelijks mogelijk. Ik had ook niet het gevoel, dat de mensen even haastend hun boodschappen deden en weer weg. In tegendeel het leek op het eindelijk weer genieten van een gezellig “bad in de massa”... Het feest van “ik ben niet alleen, ik ben niet eenzaam”!
Alleen zijn en eenzaamheid zijn zeker niet met elkaar te verwarren. Alleen zijn heb ik soms zelf nodig en zoek het op. Toch heb ik op moment weinig keuze. Eenzaamheid heeft weinig tot niets te maken met corona en of begrensde mogelijkheden. Door de begrenzingen wordt eenzaamheid alleen maar duidelijker en zichtbaarder. Eenzaamheid kan niet meer worden gecamoufleerd door ondernemingen, bezigheden met anderen. Mogelijkheden tot afleiding zijn beperkt.
Eenzaamheid is volgens mij een levenslange begeleider van veel mensen, zo niet allen. Er zijn tijden dat deze begeleider onzichtbaar en diep verstopt zit.
Verlies en ziekte maken eenzaamheid zichtbaar.
Reactie schrijven