Begonnen was ik met stofzuigen. Blue, mijn 7 jaar oude Australische Herder, verhaard nog steeds. Hij is z.g. red merle, dus rood bruin met veel wit. Ook Pepper, mijn ander “Aussie” verliest zijn haren ook, maar die is zwart bruin. Hij verhaart minder en minder opvallend, als de witte plukjes op mijn eerder donker vloerbedekking.
Eigenlijk zou ik dagelijks moeten stofzuigen, maar als ik de stofzuiger ook maar aankijk en uit de trapkast wil halen, start de strijd van mijn honden tegen de machine.
Ze zijn “pleasers” en volgen me in huis veel en bijna overal naartoe. Ja, ook naar wc. Dat wilden jullie zeker niet weten, maar ja nu weten jullie het en voor de een of ander hondeneigenaar onder jullie is dat een bekent verhaal.
Maar terug naar de strijd... Wil ik dus stofzuigen moeten, behalve ervan dat ik de stofzuiger klaar moet zetten, nog andere voorbereidingen worden gedaan. De honden moeten binnen zijn. Alle ramen en deuren moeten dicht. Als ik dan, al begeleid onder veel geblaf en bijten in de voet van de stofzuiger, deze b.v. in de woonkamer heb klaarstaan, moeten de honden naar de haal. Gelukkig luisteren ze goed, maar het protest in de form van geblaf, geblaf, geblaf blijft, ook als de deur dicht is. Wat een lawaai en nu het lawaai van de stofzuiger erbij komt, hoor ik niets meer... Weerom ben ik blij, dat mijn buurvrouw links van me slecht horend is en aan rechter kant maar bomen mijn “buren” zijn...
Toen ik de ramen dicht heb gedaan, viel me op dat deze eindelijk weer een keer een schoonmaak beurt nodig hadden. Dus heb ik besluit genomen dit aansluitend aan het stofzuigen te doen.
Eigenlijk wilde ik verder gaan met mijn tuin en schilderen en schrijven en... En nu is in de woonkamer gestofzuigd, gelukkig zonder dat ik doof was geworden en de buren bezorgt aan de deur waren gekomen, om het geblaf van de honden. Wat vlekjes zijn verwijderd van de vloerkleden. De afwas is gedaan en de ramen achter en aan de zijkant, zijn van buiten en binnen gelapt. De voorkant moet nog, da heb ik morgens de zon op staan en dat weet ik van mijn Oma, ramen lappen in de zon is niet handig.
Onderbroken was de “razende schoonmaak” van slokjes koffie en het volgen van mijn vrienden op Facebook en WhatsApp. En ik wil en moet toch nog de haal, mijn slaapkamer, de voortuin en, en, en...
Hmmm, maar waarvoor en voor wie?... Voor mezelf! En da is die weer! De Corona Blues heeft me te pakken. Nee, angstig ben ik niet... maar alleen. Het alleen zijn is een goede bekende van me. Soms zoek ik ze zelfs op en voel me goed ermee. Maar de afgelopen tijd is alleen maar alleen geworden. Mijn energie lijkt op en de dagelijkse wandelingen kunnen het gevoel van energieloosheid maar kort verhelpen. Ik heb weinig zin in schilderen en of bijna helemaal geen erin te schrijven. Ik mis de gezelligheid van het atelier en mijn schilderclub. Het is, alsof het alleen zijn niet alleen bij me buiten om zit, maar ondertussen ook bij me binnen is gedrongen. Het alleen zijn zit diep binnen in mijn ziel.
Nee, het is geen eenzaamheid. Het is meer het gemis van de verbinding, die door een aanraking kan worden gemaakt.
Wat mis ik toch de handdruk, stevig en tegelijkertijd toch warm, zacht en liefdevol.
Wat mis ik toch de blik in ogen, die mijn spiegelbeeld laten zien, omdat ik zo dichtbij sta.
Wat mis ik toch de flits in ogen, die me vertelt van de blijdschap me te zien.
Wat mis ik toch de zachte kus op mijn wang, die mijn aanwezigheid verwelkomt.
Wat mis ik toch de warme knuffel, die mij troost, bescherming, vriendschap, liefde... kan laten zien en geven.
Wat mis ik toch de streel, die mijn ziel kan raken en mijn lichaam laat trillen.
Wat mis ik toch de zoen, die zielen een verbinding laat maken en liefde duidelijk kan maken.
Wat mis ik het toch, herkenning, aandacht en liefde te mogen voelen.
Liefs
Blijft gezond en fijne paasdagen!
Reactie schrijven